Арвангурав.***
Петер энэ удаа өөрийн авхаалжаар дахин намайг гайхуулав. Тэр завины тавцан дээр байсан том бүтээлэг даавууг авч завины кабины оройгоос дээш цоройх төмөрт бэхлэж эхэллээ. Бид ч удалгүй түүний юу хийх гэж байгааг ойлгож түүнд туслаж эхэллээ. Энэ удаад бид анх удаа гар аргаар Монголын далбаат завийг босгож эхлэв. Даавууг гурвалжилж татсанаар салхи ч үнэхээр даавууг пөмбийлгөн үлээж эхлэх нь тэр. Онгоц салхины чигийг даган хошуугаа эргүүлж эхлэх үед бид бүгд баярлан хашгиралдаж байлаа. Үнэхээр бид яагаад өмнө нь үүнийг сэтгэсэнгүй вэ гэж бодоход хүрч байлаа. Бид баярласандаа илүү яриа хөөрөөтэй болж, Петерийг хөлгийн даргаар сонголоо. Петер ч дүрдээ хувиран хар өнгийн алчуураар өрөөсөн нүдээ даран боов. Энэ удаа түүнийг харахад компьютерийн марио шиг биш харин далайн дээрэмчдийн ахлагч шиг болж хувирсан байлаа. Майк анх ирэхдээ л өөрийн гэсэн стильтэй байсан тэр эрчээ алдахгүй Америкийн далбаатай алчуураар толгойгоо боосон байлаа. Бид хөлгийн тавцан дээр бие, биенийхээ зургийг авч хэсэг хөгжилдөөд удалгүй ядарч кабинд орон сууцгаалаа. Удалгүй 2 цаг орчим хугацаа өнгөрөхөд бид эрэгт овоо ойртож ирсэн байлаа. Үе, үе жуулчид кабинаас гарч ирэн төмөр мод цохиж чимээ гаргаж байлаа. Биднийг хийсэн ажилдаа урамшин, тайвшраад сууж байх үед Женни эрэг рүү дурандаж байснаа галзуурсан мэт хашгиран биднийг дуудах нь тэр. Тиймээ, биднийг хашгиралдаж байхыг олж сонссон бололтой нэг моторт завь биднийг чиглэн ирж байлаа. Тэр үед бид бүгдийн дотор ийм өчүүхэн бэрхшээлээс болж амьдрал, үхлийн талаар философи ярьж, уйлж унжицгааж байснаа бодоод ичсэн нэгэн байсан гэдэгт би л хувьдаа итгэлтэй байлаа. Харин бидний дотор огт зангаа өөрчлөөгүй цорын ганц хүн Жим байлаа. Тэр аврагдаж байгаагаа зүгээр л аялалын нэг хэсэг мэт тайван хүлээж авч байв.
